جناب رئیس جمهور محترم!

خانمها و آقایان محترم!

نمایندگان محترم مطبوعات!

بنده از اینکه، امروز به دعوت رئیس جمهور اتریش برای سفر رسمی در وین بسر می برم، بسیار خوشحالم.

جناب رئیس جمهور، بخاطر دعوت از من و میهمان نوازی و استقبال گرم، از شما تشکر می کنم. این سفر، به عنوان مرحله مهمی برای توسعه روابط برقرار شده بین اتریش و آذربایجان می باشد. ما ارزش زیادی به این قایلیم.

جناب رئیس جمهور، همانطور که بیان کردید، اکنون موقع ملاقات خصوصی مان مسایل زیادی، منجمله، بخصوص، اوضاع در قفقاز جنوبی و مناقشه بین ارمنستان و آذربایجان در مورد قره باغ کوهستانی که، در داخل این مساله مدت ۱۲ سال است که، استمرار می یابد، مورد مذاکره قرار گرفت.

جناب رئیس جمهور، شما این مساله را بخوبی می دانید. من در نشست سازمان امنیت و همکاری اروپا در سال ۱۹۹۴ در بوداپست، در سال ۱۹۹۶ در لیسبن و در سال ۱۹۹۹ در استانبول با شما ملاقات کردیم و در هر یک از این نشستها این مساله در دستور کار قرار گرفته است. بخاطر حمایت تان در این نشستهای سازمان امنیت و همکاری اروپا از آذربایجان جهت حل عادلانه این مساله تشکر می نمایم.

امروز ما این مساله را بار دیگر بصورت خیلی مفصل مذاکره کردیم. من احساس کردم که، شما این مساله را می دانید و نگران آن هستید. زیرا وجود صلح، ثبات و آرامش در منطقه قفقاز جنوبی بعنوان یکی از مناطق مهم جهان، برای اتریش هم ضرورت دارد. من به شما بیان کردم که، جمهوری آذربایجان تلاشهای زیادی در این مورد بکار برده و گامهای زیادی برداشته است. تصمیم بسیار مهمی در نشست سازمان امنیت و همکاری اروپا در سال ۱۹۹۶ در لیسبن اتخاذ گردیده است. ما سعی برای اجرای آن نموده ایم. ولی براثر موضع گیری غیر سازنده ارمنستان ما نتوانستیم آن را به اجرا درآوریم.

گروه مینسک سازمان امنیت و همکاری اروپا از سال ۱۹۹۲ مشغول این مسایل است. رهبری گروه مینسک را کشورهای ایالات متحده آمریکا، روسیه و فرانسه برعهده دارند. لیکن بعلت اینکه، این تلاشها نتایج لازم نداده است، در سال ۱۹۹۹ مساله لزوم برگزاری چند دیدار خصوصی مستقیما بین روبرت کوچاریان رئیس جمهور ارمنستان و حیدر علی اف رئیس جمهوری آذربایجان پیش آمده است.

ما حین این دیدارها تا حدی پیش روی داشته ایم. هر دو رئیس جمهور به اتفاق نظر رسیده اند که، بمنظور حل این مساله میبایست متقابلا مصالحه کرد. ولی پیشروی ی که، در سال ۱۹۹۹ در این مساله بدست آمد، متاسفانه بعدا تا حدودی به تعویق افتاد. ما از این پس نیز تلاش برای حل صلح آمیز این مساله خواهیم کرد.

جناب رئیس جمهور، بنده به شما اطلاع دادم که، در اثر این مناقشه ارتش ارمنستان بیست درصد سرزمینهای آذربایجان را به اشغال درآورده و این مناطق تحت اشغال ارتش ارمنستان می باشد. متجاوز از یک میلیون آذربایجانی از سرزمینهای اشغالی بزور رانده شده و در کشور خودشان در وضعیت مهاجرت و در شرایط تحمل ناپذیر در اردوگاههای موقت بسر می برند.

شش سال پیش، در سال ۱۹۹۴ پیمان آتش بس بین ارمنستان و آذربایجان امضا شده است تا، بتوانیم به حل مسالمت آمیز این مساله نایل شویم. این، برای آذربایجان مساله حیاتی است. تمامیت ارضی کشور آذربایجان باید مجددا برقرار شود. ارتش ارمنستان میبایستی از سرزمینهای اشغالی مان خارج شود. موازین حقوق بین المللی و اصول سازمان امنیت و همکاری اروپا را ارمنستان نیز باید رعایت نماید و بیش از یک میلیون آذربایجانی باید به خانه و کاشانه خود بازگردند.

آن را هم باید بدانید که، در سرزمینهای اشغالی همه چیز ویران شده است. افرادی که باید به آنجا باز گردند، فقط به سرزمین خود باز می گردند. بخاطر زندگی شان در آنجا هنوز مدت چند سال باید کارهای زیادی انجام گیرد که، نیازمند وجوه مالی بزرگی است. اما معتقدیم که، چنانچه صلح حاصل شود، طبیعتا در سالهای آتی با مساعدت جامعه جهانی، اتحادیه اروپا و مددکاران بزرگ می توان این مسایل را نیز حل کرد.

امسال اتریش عهده دار ریاست سازمان امنیت و همکاری اروپا است. ما امیدهای فراوانی به شما داریم. خانم فِرِّرو والدنر وزیر امور خارجه اتریش در آینده ای نه چندان دور به منطقه ما سفر خواهد کرد و در کشور آذربایجان خواهد بود. ما بیصبرانه منتظر شما هستیم. آرزو داریم تا، در نیمه دوم سال جاری دوران ریاست اتریش در سازمان امنیت و همکاری اروپا نتایج واقعی در حل این مساله بدست آید.

جناب رئیس جمهور، شما شخصیت دولتی ی هستید که، در اروپا و جهان معروفیت زیادی دارید و صاحب احترام بزرگ می باشید. بنده آرزومندم و تقاضا دارم که، شما با استفاده از امکانات شخصی خود نیز، در حل این مساله از راه صلح به ما کمک کنید. ما امیدهای بسیار زیادی به اتریش، رئیس جمهور و وزیر امور خارجه آن و سازمان امنیت و همکاری اروپا داریم.

جناب رئیس جمهور، سرانجام، مایلم به شما بگویم که، قسمی از سربازانی که، در جنگ جهانی دوم در جبهه آلمان جنگیده و به اسارت ارتش شوروی درآمده اند، به آذربایجان آورده شده و آنها در ساخت نیروگاه برق آبی در آنجا شرکت کرده اند. ۴۵ نفر از آنان در آنجا فوت کرده و تدفین شده اند. قبور آنها تابحال حفظ می شود. مایلم عکس همان قبور را تقدیم شما کنم. این هم لوح یادبود آنان است. بنده اطلاعات در این مورد را هم تقدیم جناب عالی می نمایم. فکر می کنم بهتر خواهد بود تا، اگر خبرنگاران عکاس از این عکسها عکس برداری کنند و به نمایش بگذارند.

© aliyev-heritage.org