آثار / مناقشه ارمنستان و آذربایجان بر سر قره باغ کوهستانی / نشستهای باکو

از ملاقات حیدر علی اف رئیس جمهوری آذربایجان با رؤسای مشترک گروه مینسک سازمان امنیت و همکاری اروپا - ۴ نوامبر سال ۲۰۰۱


میهمانان ارجمند!

خانمها و آقایان محترم!

از اینکه، مجددا شما در کشور آذربایجان حضور دارید و ملاقات امروز مان برگزار شده است، بسیار خوشحالم. امیدوارم که، حتما پس از فاصله بزرگی ضمن ملاقات مجدد، می توانیم تا حدودی پیش برویم.

هم شما و هم ما یک هدف داریم: حل مناقشه بین ارمنستان و آذربایجان در مورد قره باغ کوهستانی از راه صلح. من دیروز به فکر این بودم که، مدت ۱۳ سال است که، این مناقشه ادامه دارد. ولی ببینید، سالها گذشته است، ولی این مساله به حل خود نرسیده است. اگر کمی هم تاخیر کنیم، گروه مینسک سازمان امنیت و همکاری اروپا، پسر بزرگی خواهد بود و باید برایش زن بگیریم. و یا ممکن است، دختر باشد، باید آن را شوهر کنیم. لذا ما بایستی بیندیشیم که، این سن ها تا چه حد افزایش خواهد یافت.

ما انتظارات زیادی از شما داریم. فکر می کنم، شما هم از ما انتظار دارید. ولی معتقدم که، هم شما و هم ما- بارها در این باره صحبت کرده ایم- باید تمام نیرو و مساعی مان را تشریک نماییم تا، بالاخره این مساله را حل کنیم. اخیراً و بویژه پس از حوادث هولناک تروریستی ۱۱ سپتامبر در ایالات متحده آمریکا، تحولات خیلی بزرگی در جهان جریان دارد. بطور کلی، علت تغییر جو دنیا در سالهای اخیر، تروریسم می باشد. تروریسم بین المللی نیز ارتباط تنگاتنگی با تجزیه طلبی تجاوزکارانه دارد. جهان بایستی از این حوادث وحشتناک نجات پیدا کند. اگر این نباشد، در آن صورت آینده سخت تر خواهد شد. از این لحاظ منطقه ما، یعنی منطقه قفقاز جنوبی واقعاً در شرایط بسیار دشواری است. چنانچه بین دو جمهوری قفقاز جنوبی مدت ۱۳ سال است مناقشه ادامه دارد و سازمان بین المللیی مانند سازمان امنیت و همکاری اروپا که، شایسته احترام بزرگی است، گروه مینسک را تشکیل داده و مدت ۹ سال است این گروه نمی تواند به چیزی دست یابد و ما هم، یعنی طرفین مناقشه نیز نمی توانیم در این مورد به توافقی برسیم، در آن صورت طبیعی است که، این، بسیار نگران کننده است. بنابراین، ما همیشه بیصبرانه و با امیدهای بزرگی منتظر ملاقات با شما، یعنی نمایندگان کشورهای روسیه، ایالات متحده آمریکا و فرانسه هستیم. آرزومندم که، موقع این سفرتان ما حداقل بتوانیم کمی پیش برویم. از شما تشکر می کنم که، به اتفاق هم به آذربایجان آمده اید و آماده ام شما را بشنوم.

فیلیپ ده سورمِن: جناب رئیس جمهور، برای ما افتخار بزرگی است که، ما را به حضور پذیرفته اید. از شما متشکریم که، مخصوصاً در روز استراحت ما را به حضور پذیرفته اید.

حیدر علی اف: برای ما روز استراحت وجود ندارد. ملتی که، در چنین شرایط مناقشه بسر می برند، نمی تواند روز استراحت داشته باشد.

فیلیپ ده سورمِن: می دانم که، امروز برای شما روز استراحت نیست. ولی برای همکاران تان و خبرنگاران روز استراحت بود. ما امروز آنها را نیز در اینجا بسیج کرده ایم.

از آنجایی که، نمایندگان جراید در اینجا حضور دارند، مایلم مجددا تکرار کنم که، ما بخاطر اعتماد شما نسبت به ما، احساس افتخار می کنیم. اکنون یادآور شدید که، گروه مینسک مدت ۹ سال است فعالیت دارد. ما می دانیم که، افکار عمومی، انسانها و مخصوصا آوارگان از این مناقشه چه قدر رنج می برند. بنده مایلم به شما ابلاغ نمایم که، ما در این مساله بسیار قطعی هستیم. پس از دیدارهای در پاریس و کی- اوئِست، بدرخواست هر دو طرف مذاکرات صلح به تعویق افتاده بود. این دیدارها امکان برای پیشروی فراهم کرد. اکنون ما برپایه این اصل به کار خود ادامه می دهیم. اگر این فاصله داده شده بود، بمعنای این نیست که، گروه مینسک فعالیت نداشت.

در ماه جولای سال جاری ملاقات بسیار مفیدی با شما داشتیم. پس از این ملاقات، ما با هدف تهیه برخی پیشنهادات مجدداً در لیسبن گردهم آمدیم. ما در این کار مورد حمایت سران کشورهای مان نیز قرار می گیریم. حمایت تمامی کشورهای عضو سازمان امنیت و همکاری اروپا را احساس می کنیم. من به حمایت اتحادیه اروپا نیز اشاره می کنم. امیدوارم که، ما شما را ناامید نخواهیم کرد. ولی باید دانست که، ما همه اقدامات مورد نیاز را بمنظور نزدیک ساختن مواضع هر دو طرف بکار می گیریم. هدف مان نیز عبارت از آن است که، امکان برای هر دو رئیس جمهور فراهم آوریم تا، اقدام یک تصمیمگیری نه چندان آسان کنند.

جناب رئیس جمهور، همانطور که شما ذکر کردید، وقت می گذرد و راه حلی که، از طریق گفتگو ها یافت شود، بتدریج به مساله ای ضروری و فوری تبدیل می گردد. در صورتی که، ما این کار را به معوق سازیم، کارمان چندان آسان نخواهد شد.

همانطور که شما یادآور شدید، اقدامات تروریستی وحشتناکی که، در ۱۱ سپتامبر اتفاق افتاد، خیلی چیزها را در جهان تغییر داد. کاملا درست است که، جو بین المللی مثل قبل نیست. حتی می توان گفت که، اصلا یکسان نیست. اکنون یک شرایط جدیدی بوجود آمده است.

من آرزو می کنم که، حوادث تروریستی اتفاق افتاده موجب آن باشد تا، همکاری و همبستگی مان را بیش از پیش تقویت دهیم و برعلیه این شر که، آن را تروریسم می نامیم، مبارزه کنیم. همچنین این شرایط به امکان دهد تا، مناقشه قره باغ کوهستانی را سریعتر حل کنیم. درست است، این، احساس خیلی خوشبینانه است. اما بنظرم، دلایل زیادی برای برآورده کردن اعتماد شما وجود دارد.

همانطور که، جناب عالی اشاره کردید، باید به آینده نگریست. به همین نیت هم ما مجددا در اینجا حضور داریم تا، با جناب عالی ملاقات نماییم. بعقیده من، کمی بعد ما امکان آن را خواهیم داشت تا، این ایده ها را بیشتر توسعه دهیم. ولی اکنون هدف اصلی عبارت از آن است که، میباست جو آرام بوجود آورد. از این لحاظ امروز صبح ملاقات مان با نمایندگان سه جامعه دینی در آذربایجان، امیدهای زیادی به ما بخشید. ما از نظرات آنان حمایت قطعی داریم.

من مایل نیستم در اینجا بتنهایی سخنرانی کنم. می خواهم، همکاران من هم سخنرانی کنند. ما در شرایط همکاری بسیار نزدیکی با آنها کار می کنیم. هدف مان نیز عبارت از آن می باشد که، دستورات رؤسای جمهور در این زمینه را به اجرا درآوریم. و این دستورات هم عبارت است از فعالیت کاملا ثمربخش. امیدواریم که، این منطقه به یک منطقه صلح تبدیل خواهد شد و سهم ارزنده خود را برای ثبات جهان ادا خواهد نمود.

جناب رئیس جمهور، خیلی ممنون.

حیدر علی اف: تشکر می کنم.

رودولف ِپرینا (رئیس مشترک گروه مینسک سازمان امنیت و همکاری اروپا از ایالات متحده آمریکا): جناب رئیس جمهور، با اجازه شما، مایلم از بابت ایجاد امکان برای ملاقات با شما، بار دیگر از جناب عالی تشکر کنم. از زمانی که، نخستین بار با شما ملاقات کرده و به گفتگوی بسیار مفید در مورد این مناقشه پرداختیم، جمعا مدت یک هفته گذشته است.

حیدر علی اف: هم گفتگوی خیلی ممتدی کردیم.

رودولف پِرینا: ظرف این مدتدر چارچوبگروه مینسکمشورتهایی در لیسبن انجام داده ایم. من همچنین در واشنگتون بودم، در آنجا مذاکراتی انجام داده و در مورد ماهیت و نتایج صحبت مان با شما گزارش دادم. امروز ما همراه با ایده هایی به اینجا آمده ایم و پس از مذاکره آنها بصورت گسترده بشکل دقیق با جناب عالی مذاکره خواهیم کرد. معتقدم که، این ایده ها برای کسب موفقیت در امر حل و فصل مناقشه تحرک خواهد بخشید. جناب رئیس جمهور، بنظرم، همه ما با این نظر شما موافقیم که، این مناقشه بیش از حد بطول می انجامد و وقت آن رسیده است تا، آن را حل کنیم. بنابراین، هم در واشنگتن پایتخت کشورمان و هم، بنظرم، در پایتخت کشورهای رؤسای مشترک تصور دقیق در مورد ضرورت حل فوری این مناقشه وجود دارد. فکر می کنیم، چنانچه حل این مناقشه را به آینده موکول کنیم، در آن صورت این مساله پیچیده تر و سخت تر خواهد بود. ما همچنین اعتقاد داریم که، راه حل نظامی این مناقشه وجود ندارد. در صورت حل مناقشه از راه نظامی، افرادی که، از این مناقشه آسیب جدی و شدید دیده اند، دچار مصایب بزرگتر و درازمدتی خواهند شد.

حوادث فجیعی که، در ۱۱ سپتامبر اتفاق افتاد، قرینه جدید و در عین حال امکانات تازه ای برای حل مناقشه ایجاد کرده است.

بنابراین، جناب رئیس جمهور، امروز ما بخاطر حل عادلانه مناقشه، با احساس فعالیت محکم و قوی با شما و همچنین همه طرفهای دیگری که، جزب این مناقشه شده اند، به اینجا آمده ایم.

از اینکه، جهت ملاقات با شما اجازه دادید، مجددا از شما تشکر می کنم.

حیدر علی اف: از شما متشکرم.

ویاچسلاو تروبنیک اف (معاون اول وزیر امور خارجه روسیه): جناب آقای حیدر علی اف، من هم شریک سخنان تشکر آمیز همکارانم از بابت امکان برای دیدار با شما، هستم.

ما در سال جاری سومین بار است به این منطقه سفر می کنیم. این، از یک طرف، دلالت برآن نیز دارد که، احساس می کنیم مسؤلیت مان در برابر کار واگذاری به ما افزایش یافته است، و از طرف دیگر هم، احساس می کنیم که، زمان به سرعت می گذرد و وقت خیلی حساسی که، در آن ما بایستی مساله محوله را حل نماییم، حتما رسیده است. لذا، مهمترین مساله، دستیابی به وضعیت پایان شرایط "نه جنگ و نه صلح" می باشد. من با سخنان همکار آمریکایی خود کاملا شریکم که، حل این مساله از راه نظامی امکان پذیر نیست و نباید هم باشد.

شرایط جدید در جهان پدید آمده است و اکنون در ارتباط با مشارکت عمومی در ائتلاف ضد ترور و مبارزه ضد تروریستی احساس مسؤلیت تازه، احساس فعالیت متقابل جدید در ما بوجود آمده است. این احساسات همچنین امکانات جدیدی فراهم می آورد و مایلم تا، این سفرمان به اینجا و ملاقات با شما، گام بسیار جدی ی بسوی پیش باشد.

شما خیلی حق دارید که، در مورد سن گروه مینسک سخن می گویید. می توان گفت، این، گرچه سن کهولت نیست، ولی نزدیک به سن بلوغ هست.

حیدر علی اف: بزودی به سن بلوغ خواهد رسید.

ویاچسلاو تروبنیک اف: بهمین خاطر نیز مایلیم از رسیدن مان به حد بلوغ با چنین احساساتی استقبال نماییم که، اکنون برای تصمیم گیری مسؤلانه، جدی و بالاخص، خوب مورد تمامی انسانهایی که، از آثار این مناقشه رنج می برند، واقعا رسیده ایم. می خواهم اشاره نمایم که، امروز صبح ما با رهبران سه تن از جوامع دینی اصلی ملاقات کردیم. خدمت تان عرض کنم که، من در آنجا مراتب قدردانی خود را اظهار داشتم و گفتم که، سیاستمداران نحوه یافتن زبان عمومی با یک دیگر و درک هم دیگر را می توانند از رهبران این سه جامعه دینی یاد بگیرند. به این می توان فقط حسودی کرد. این، نمونه بسیار خوبی برای ماست و معتقدم که، برای رؤسای جمهور هر دو کشور نیز نمونه خوبی است.

بنابراین، بیایید، نظری به افرادی که، روزانه با انسانهای ساده، مردم کشور، کسانی که، خانه و کاشانه خود را از دست داده و تبدیل به آوارگان شده اند، در تماس هستند، بیفکنیم. امروز خاخام اول خیلی درست گفت که، برای بازدید از شرایط آوارگان بایستی داروی والیدول خورد. واقعا اینطور است.

افتخار دارم که، بالغ بر ۲ میلیون آذربایجانی در کشور روسیه زندگی می کنند. این، برای من هم مایه شرف و افتخار می باشد که، مردم ما آنها را با دل باز می پذیرند. لیکن مایلیم تا، همین انسانها ضمن ارسال کمکهای مادی به اینجا- برای اقوام خود در آذربایجان، امکان بازگشت به زادگاه و مناطق مسکونی خود را هم داشته باشند. امروز ما وظیفه اصلی مان را در این می بینیم. معتقدم که، ملاقات مان با جناب عالی، امکان برای برداشتن گام مهمی بسوی پیش فراهم خواهد آورد. خیلی ممنون.

حیدر علی اف: خیلی ممنون، جناب ویاچسلاو ایوانویچ. بنده این اظهارات شما را خیلی خوب می فهمم که، گروه مینسک به سن بلوغ رسیده است. ما خیلی وقت است که رسیده ایم، و اکنون نیز شما رسیده اید. اگر شما در این دوره بلوغ هیچ کاری نتوانستید بکنید، در آن صورت دلیلی برای خوشبینی نخواهد بود.

دوستان عزیزمان، از همه تان تشکر می کنم. با همه گفته های تان موافقم. مهمترین مساله، دستیابی به حل مناقشه از راه صلح می باشد. بنده بعنوان رئیس جمهوری آذربایجان در این مواضع خود بطور پایدار ایستاده ایم و می ایستم.

بدون شک، میبایست در این مساله تصمیم ی یافت تا، همانطور که، شما همیشه می گویید، این تصمیمات منافع هر دو طرف را ملاحظه نماید. من با شما موافقم. ولی مساله بر سر این است که، در شرایط فعلی منافع طرفین سازگار نیست. زیرا که، ارمنستان سرزمین کشور آذربایجان را به اشغال درآورده، تعداد یک میلیون آواره در شرایط وخیم بسر می برند و تمامیت ارضی جمهوری آذربایجان نقض گردیده است. ارمنستان مدعی ست تا، قسمتی از سرزمینهای آذربایجان را یا به ارمنستان ملحق نماید و یا به آن حق استقلال اعطا کند.

پس آیا ما چه می خواهیم؟ ما در ارمنستان هیچ چیزی اشغال نکرده ایم و طبیعتا، در آنجا آوارگان از مناطق خود وجود ندارد. بهمین خاطر ما براین باوریم که، ما در این مناقشه مقصر نیستیم، چون که در شرایط همزیستی مسالمت آمیز زندگی می کردیم. بعنوان مثال، من مانند ساکن کهن سال آذربایجان که، طی سالیان دراز نه تنها در آذربایجان زیسته، بلکه رهبری جمهوری آذربایجان را برعهده داشته ام،

خیلی خوب می دانم که، ارمنستان و آذربایجان در کمال حسن همجواری بوده و هیچ مشکلی در منطقه قره باغ کوهستانی وجود نداشته است. منطقه قره باغ کوهستانی قسمتی از کشور آذربایجان بوده، در آنجا آذربایجانی ها با ارامنه دوستانه زندگی می کرده و به میهمانی هم دیگر می رفتند. رفتن به میهمانی هم دیگر، تنها در آن منطقه نبود. این منظره را عینا هم در باکو و هم در دیگر شهرها می شد مشاهده کرد. در منطقه قره باغ کوهستانی ۳۰ درصد از جمعیت را آذربایجانی ها تشکیل می دادند و مشکلاتی نبود. بنابراین، ما در آذربایجان- منظور من همین دوران آغاز مناقشه است، اصلا وظیفه ایجاد مناقشه را در پیش روی خود قرار نداده بودیم. ما اینگونه زندگی می کردیم و این، نظر ما را تامین می کرد. اما، نگو که، در مرحله ای این، مورد نظر ارمنستان نبوده است. بهمین خاطر آنها نیروهای تجزیه طلب را تحریک کرده، اوضاع متشنج شد و به جنگ تبدیل گردید.

لذا در اینجا طرف زیان دیده هست که، این، آذربایجان می باشد. به این معنی که، سرزمین آن به اشغال رسیده، و بمعنایی که، آذربایجانی ها از همین مناطق اشغالی کاملا رانده شده اند. لیکن ارمنستان نیز تا حدودی خسارت دیده است. بعلت اینکه، جنگ راه افتاده است. شکی نیست که، در جنگ هر دو طرف تلفاتی می دهند، قربانی هایی می شود و خون ریزی می گردد. لذا، یک تصمیم عادلانه، بدون تردید، میبایست منافع هر دو طرف را در نظر بگیرد. با وجود این، منافع طرفین اصلا باهم مطابقت ندارد.

اینک، شما بعنوان نمایندگان سه کشور بزرگ، نمایندگان گروه مینسک و نمایندگان سازمان امنیت و همکاری اروپا باید مشخص نمایید که، برای حل این مساله کشور آذربایجان و ارمنستان چه کار باید بکنند. هرگونه برخورد یک جانبه نسبت به این مساله بنفع ادعا های طرف دیگر، طبعا، موجبات حل این مساله را فراهم نخواهد آورد. آذربایجان هیچ ادعایی ندارد. آذربایجان خواهان آزادسازی مناطق اشغالی خود می باشد، خواستار برقراری مقررات و قوانین موجود در قره باغ کوهستانی در ترکیب جمهوری آذربایجان است و آذربایجان خواستار صلح است. نه چیز دیگری. آرزوی ما این است و دیگر هیچ ادعایی نداریم، ما هیچ ادعای ارضی نسبت به ارمنستان مطرح نمی سازیم. ولی ادعاهای ارمنستان بزرگ است، بهمین خاطر شما باید این را مد نظر داشته باشید. اگر این مورد، ملاحظه نشود، در آن صورت، البته که، دستیابی به حل مناقشه امکانپذیر نخواهد شد.

شما بیان کردید که، حل این مساله از راه نظامی وجود ندارد. من این را می فهمم. از همان اول نیز این موضعگیری را داشتم. لذا ما در سال ۱۹۹۴ به واسطه گری روسیه در مورد آتش بس با ارمنستان به توافق رسیدیم. مدت بیش از ۷ سال است که، رعایت رژیم آتش بس توسط ما بدون مشارکت هر گونه نیروهای ایجاد صلح، بنظرم، در جهان بی سابقه است. همین مورد دلالت بر آن دارد که، ما خواهان صلح هستیم.

البته، ارمنستان نیز صلح می خواهد. لیکن ما خواستار صلح می باشیم، بنده بویژه به این اشاره می کنم، زیرا که ما خسارت دیده ایم. سرزمینهای مان به اشغال رسیده است و هم میهنان ما در شرایط دشوار در اردوگاهها بسر می برند. ما تلفات بزرگی می دهیم، با وجود این، خواستار حل مسالمت آمیز مساله هستیم. در موارد دیگر، جنگهای زیادی در تاریخ هزارساله بشر به ثبت رسیده است، یک طرف به برتری دست می یابد و سپس نیز طرف دیگر نیروهای خود را جمع آوری می کند و به طرف مقابل حمله ور می شود. در هر صورت، این قبیل حوادث هو در اروپا و هم در روسیه اتفاق افتاده است، از این لحاظ آمریکا شاید هم در شرایط خوش اقبال قرار گرفته است.

من یادم رفت، به روسی حرف زدم. می بینید که، بنده به قدری مضطرب می شوم که، اولا، ناخودآگاه به زبان روسی حرف زدم و ثانیا، آن قدر حرف زدم که، فرصت ندادم مترجم ترجمه کند. همه اینها ناشی از این است که، بنده نگرانم. باید این مساله را حل کرد. یعنی حرف زدن به زبان روسی، چیزی نیست، طبیعی است. اما اکنون این سخنرانی ما از طریق تلویزیون و رادیو پخش خواهد شد. باید همه مردم بتوانند گفته های من را بفهمند.

من گفتم که، تاریخ جهان با جنگهای زیادی روبرو شده است. در هر نقطه ای از جهان جنگهایی بوده، گاها طی ده ساله ها و صد ساله ها ادامه یافته است. تنها آمریکایی شانس آوردند تا، آنها در سرزمینها خود با کشور دیگری جنگ نکرده اند. کمی خودشان در داخل جنگ کرده و سپس به آن پایان داده اند. ولی فرانسه با آلمان صد سال در جنگ بوده است. چرا؟ زیرا فرانسه زمانی سرزمینهای آلمان را به تصرف خود درآورده بود. سپس آلمان با جمع آوری قدرت خود با هدف آزادسازی مناطق خود سرزمینهای فرانسه را تصرف نموده بود. اینها، وقایع تاریخ هستند. بخاطر آن به این حقایق اشاره می کنم که، بار دیگر تکرار می نمایم، من طرفدار حل صلح آمیز این مساله هستم و اکنون نیز بر این موضع خود هستم. اما ملت مان، مردم کشورمان تحمل بر این ندارند. اکنون بتدریج این احساسات در آنها ایجاد می شود که، در حالی که، این مساله از طریق صلح حل نمی شود، ما جنگ کنیم، یا تماما از بین می رویم، و یا سرزمینهای مان را آزاد می سازیم. و نمی توان به این قبیل اظهارات اعتراضی کرد.

جناب ویاچسلاو ایوانویچ در مورد ملاقات امروز شان با رهبران سه جامعه دینی گفت. من چنین فهمیدم که، این، بعنوان الگویی برای ما گفته می شود. واقعا هم این، بسیار خوب است. ولی مساله در اینجاست که، افراد معتقد به ادیان گوناگون در آذربایجان هرگز با یک دیگر جنگ نکرده اند. آذربایجان در طول تاریخ یک کشور چند ملیتی بوده است.

اکثر ساکنین در اینجا، آذربایجانی ها هستند که، به دین اسلام اعتقاد دارند، اما در عین حال در اینجا هم روسها و هم ارامنه معتقد به دین مسیحیت و یهودیان معتقد به دین یهود زیسته اند. یعنی از نظر دینی در آذربایجان، در کشورمان هیچ آشوبی اتفاق نیفتاده است. بنده مناقشه بین ارمنستان و آذربایجان را چندان با مساله دین مرتبط نمی دانم. این جنگ را ادعای ارضی ارمنستان نسبت به آذربایجان بوجود آورده است. بنده ضمن اشاره به این نقطه، مایلم بدانید که، اکنون افزایش تعداد طرفداران جنگ در آذربایجان هم طبیعی است.

بعنوان رئیس جمهور آذربایجان درک من از این مساله با درک یک آدم ساده نمی تواند یکسان باشد. ولی مساله در این است که، رئیس جمهور یک نفر است، اما ۸ میلیون جمعیت هست. شما همیشه از دموکراسی خیلی حرف می زنید. بموجب دموکراسی، اقلیت باید تابع اکثریت باشد. بنابراین من کار ضد دموکراسی انجام می دهم. طبعا، بنده این را بخاطر شوخی می گویم. ولی می دانید که، در هر شوخی کمی هم حقیقت هست.

مجددا تکرار می کنم، من در راه حل این مساله مبارزه کرده ام و به اتفاق شما مبارزه خواهم نمود. لیکن اکنون اوضاع به مرحله ای رسیده است که، ما بایستی نتایج مشخصی به دست آوریم. لذا خواهش، درخواست و آرزوی من از شما، عبارت از این است.

هم اکنون اگر حرف دیگری ندارید، همانطور که گفتید، می توانیم در ترکیب محدودتری به صحبت مان ادامه دهیم.